Three strikes and out: Zuidlaren behaald, nu blessuretijd.....

Eéntiende deel van het Pieterpad zit er alweer op! Afgelopen donderdag vertrokken vanaf Groningen, op naar Haren:

Vanaf Haren werd het een mooie route. Eerst langs de grens van Haren, waar inmiddels een watertappunt is geplaatst. Aangezien ik beide drinkflessen nog vol had heb ik er geen gebruik van gemaakt, maar het is fijn dat het er is!

Vanaf Haren via Appelbergen naar Noordlaren. Een mooie route door een mooi stuk natuur. De route stond in het bos goed aangegeven, dus geen zoeken of moeilijk doen met routekaartjes! Voor ik Appelbergen indook even een contactmomentje met mijn moeder, aangezien ik doordat ze haar telefoon vergeten was niet kon bellen mocht er iets zijn. Op dat moment ging alles voorspoedig, het lopen ging erg lekker en fijn. 20 Kilometer, dat is toch een makkie?

Vlak voor Midlaren bevind zich het NatuurvriendenHuis de Hondsrug. Hier had ik met mijn moeder afgesproken voor een goede pauze.
Gastvrij ontvangen, even lekker de gelegenheid iets koels te drinken en wat te eten. Fijne combinatie, je kan daar van alles krijgen, maar je eigen eten opeten is ook geen enkel probleem! Dank dus aan 'de Hondsrug'!

Vanaf de Hondsrug is het nog 5 kilometer naar Zuidlaren, dus na een pauze de schoenen maar weer aan en weer verder. Vanwege een blaar heb ik mijn schoenen geruild en dat heb ik niet zo slim aangepakt. Toen ik vertrok merkte ik wel dat het niet echt lekker zat, maar na het stilzitten is het altijd weer op gang komen. Ondertussen reed mijn moeder mij voorbij, op weg naar de brink in Zuidlaren. Vlak daarna drong bij mij door wat het euvel was: Ik had alleen mijn linker steunzool overgedaan in mijn andere schoenen!!!! Vandaar dat het echt niet lekker zat en niet lekker liep. Helaas was daar de situatie van de vergeten telefoon. Moeders opbellen was er dus niet bij, er zat niks anders op dan door te lopen naar Zuidlaren.

Lopen met maar 1 steunzool is niet aan te raden: allereerst mis je natuurlijk de steun die je gewend bent te hebben, maar daarnaast kamp je ineens met een beenlengte verschil. Het duurde dan ook niet lang voordat mijn hele rechterkant pijn begon te doen, met name mijn knie.
Van het laatste stuk route heb ik dus ook niet veel gezien, ik was maar met 1 ding bezig: Door blijven gaan en zien dat ik in Zuidlaren kom. Voordat ik daar was, moest ik echter nog Midlaren door:

Vanaf Midlaren het allerlaatste stukje. Wat was ik blij dat ik Zuidlaren inmiddels kon zien liggen. Daarnaast was ik blij dat ik de hele weg de wind in de rug had, want het waaide behoorlijk! Zeker op de zandpaden stoof het ontzettend.

En toen, toen was daar eindelijk het verlangde bord:

Door naar de Brink en eindelijk kunnen zitten in de auto. 52 kilometer van het Pieterpad volbracht in één week tijd!

Helaas heeft dit laatste stuk er wel voor gezorgd dat ik voorlopig niet kan wandelen: mijn knie is dik en loopt vast. Banden zijn opgerekt, pezen overbelast. Oftewel, na het behalen van 3 volledige etappes blijft de teller voorlopig even staan. Eerst de knie laten herstellen en dan op naar Rolde!