In schoonloo op de brink even lekker pauze gehouden, boekje lezen, wat eten, wat drinken. Dit keer, met dank aan twee extra thermosflessen, wél genoeg te drinken bij me. Na een uurtje maar weer verder, ondanks de warmte. Echt lekker liep ik niet, knie werkte niet mee maar ik kreeg het tempo er ook niet in. De warmte hielp ook niet mee, al was ik blij dat ik afgelopen zaterdag toch een zonwerende pet gekocht had. Dat verschil merk je wel. Maar al met al had ik gewoon mijn dag niet en ik kan eerlijk gezegd ook niet veel over de omgeving vertellen. Het was wel mooi, maar of er iets bijzonders was.... nee. Ook weinig foto's gemaakt, terwijl ik dit keer mijn echte toestel bij me had ipv alleen mijn telefoon. Tot op de laatste kilometer. Daar steek je ineens nog even een heideveld over met echte waterbuffels!! Oké, dat waren het uiteraard niet. Het veld word begraasd door Schotse Hooglanders, maar gezien het warme weer en de aanwezigheid van een vennetje was dit het beeld wat ik aantrof:
En dan is daar het Oranjekanaal, waar ik besloten had te stoppen voor deze dag.
Dinsdagochtend voor de MRI en de uitslag. Helaas liep dat anders, de afspraak was verzet maar dat hadden ze mij niet laten weten. De MRI is dus wel gemaakt, maar de uitslag krijg ik pas aanstaande dinsdag. En toen kwam ineens alle stress eruit en was ik in tranen. Ik ben zo ontzettend bang dat ik weer te horen krijg dat er niks is, net als eerder met mijn knie en ook met mijn elleboog. Ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in dat ze mijn klachten serieus nemen.
Later op de dag nog wat slecht nieuws op verschillende vlakken en tegen de tijd dat het 16.00 was, zat ik er helemaal doorheen. Ik was in tranen en kon niet meer stoppen met huilen. En dus stelde mijn geweldige moeder voor een stuk te gaan lopen.
Om 5 uur alles in de rugzak gegooid, omgekleed en op naar Schoonoord. En jongens, wat was het lekker! Wat was het zalig in het bos en wat werkt dat wandelen toch helend. Binnen 5 minuten had ik mijn eerste ree gezien en waren alle muizenissen uit mijn hoofd. Dát is wat wandelen doet, het haalt je uit je hoofd terug naar het hier en nu. Het geeft je de kans dingen los te laten.
Het lopen zelf ging ook heerlijk, wonderlijk genoeg werkte mijn knie lekker mee, ik had het tempo erin en had ik al gezegd dat het heerlijk was in het bos? Voor ik het door had zaten de eerste 7 kilometer erop.
Halverwege die 7 kilometer was er weer zo'n richtingsbord:
Oh, en had ik al gemeld hoe heerlijk het zo 's avonds in het bos was?
Weer een stukje verder kom je bij het Pieterpadmonument uit:
Bij het pieterpadmonument hoort natuurlijk een bord met routekaart. Hieronder de hele route:
En uiteraard staat er ook op aangegeven waar je je op dat moment bevindt, bij het rode blokje in het midden van deze foto:
Verder voor de laatste 6 kilometer naar Sleen, langs het Vlietuigmonument:
En verder maar weer. Zeer weinig andere mensen gezien, 1 setje wandelaars en 2 keer 2 mountainbikers, verder was het bos verlaten door mensen. Maar dieren genoeg: Vogels te fluiten, kleine dieren te ritselen tussen de bomen, herten.
Dan kom je het bos uit, onder de grote weg door (die je bijna niet hoort in het bos!) en door de weilanden verder richting Sleen. En al snel is daar, zoals inmiddels gewend, alvast de toren zichtbaar:
In de weilanden werd het wat frisser (al kan dat ook met het tijdstip te maken hebben natuurlijk ;)), dus even vest aangetrokken en verder. En dan is daar Sleen:
terwijl ondertussen de zon majesteus ondergaat:
Groetjes, Sigrid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten