Hellendoorn - Vorden

Een paar weken terug nog enkele dagen wezen wandelen. Wél mijn blog geschreven, maar niet geplaatst! Maar bij deze dan alsnog het verslag.

De betreffende zaterdag eind van de dag mijn intrek genomen in het appartement van ‘de oude meulensbrugge’ te Warnsveld. Vanuit daar is het de bedoeling dat ik, met fiets, fietsendrager en auto, de komende paar etappes ga lopen.

Hellendoorn - Holten

Zondag vroeg van start gegaan voor de etappe Hellendoorn – Holten. Een etappe die ontzettend mooi moest zijn, en dat was hij ook. Het stuk over de heide duurde me wat te lang, maar misschien dat dat stuk leuker is als de heide vol in bloei staat.

Vanaf Hellendoorn begon de tocht meteen met klimmen. Pittig om mee te starten, maar doordat ik al vanaf Holten, waar ik de auto achtergelaten had, naar Hellendoorn was gefietst, was ik gelukkig al warm gedraaid. Maar what goes up, must come down, wat mooie plaatjes opleverde:

Verder langs kamp Twilhaar, wat ter herdenking op symbolische wijze gerestaureerd is. Daar mijn eerste pauze gehouden, op dit oh zo vervelende plekje:

Na de pauze weer verder. Er ligt hier op de paden veel steenslag, maar als snel is duidelijk waarom. Zonder al dat steenslag, zouden alle paden hier wegspoelen:

Iemand nog een afgrond gewild?

Schitterende vergezichten tijdens de tocht, afgewisseld met kleine, verrassende, slingerende paadjes

Nog even over de Holterberg, gelukkig ook deze keer van de goede kant beklommen. Ik heb nooit gemerkt dat ik omhoog ging, maar de afdaling was behoorlijk steil! Blij dat ik die niet op hoefde.

En dan, dan is daar Holten. Tijd om in de auto te stappen, de fiets in Hellendoorn op te halen en terug naar ‘huis’ te gaan.

Holten - Laren

Maandagochtend wederom vroeg wakker. Dit maal doe ik het andersom, eerst wandelen en dan fietsen. Hoewel ik er erg tegenop zie nog te moeten fietsen na zo’n stuk lopen, blijkt het eigenlijk wel heel fijn te zijn. Even het gewicht van mijn voeten en een andere beweging maken. Dat houden we er dus in!

Vandaag gaat de route van Holten naar Laren. Het eerste stuk na Holten is erg leuk en gevarieerd, ondanks dat de snelweg overgestoken moet worden. Het stuk wat volgt is lang en redelijk saai, maar daarna gaat de route gelukkig weer de bossen in. Op Landgoed Verwolde hoort de ‘Dikke Boom’ te staan, een holle, maar springlevende eik met een omvang van 7.6 meter. Het is de dikste boom van Nederland en zou zo’n 500 jaar oud zijn. Volgens de tekst in het Pieterpadboekje, zouden er borden in het bos staan. Helaas geen borden gezien en ik ben de ‘Dikke boom” dan ook straal voorbij gelopen. Ook op de terugweg op de fiets heb ik de boom niet kunnen vinden.

Via Landgoed Verwolde loop je vervolgens al snel Laren in

Terug op de fiets en bij aankomst bij de auto heb ik slechts wat sputters gevoeld. Ik kan nog snel de fiets achterop zetten en als ik in de auto zit terug naar Warnsveld begint het te regenen. En dat blijft het de rest van de dag doen……

Laren - Vorden

Dinsdagochtend, vandaag de laatste etappe van het eerste deel! Ik heb het gevoel dat ik al zo ver ben, maar na vandaag ben ik ‘pas’ op de helft. Waarbij de helft dus wel even 235 kilometer inhoud, dus zo slecht doe ik het al met al toch niet.

De route begint mooi, al heel snel laat je Laren en het verkeer achter je. Het is grappig hoe elke keer weer blijkt dat het onmogelijk is aan de kaartjes in te schatten wat voor tocht je krijgt. Van de tocht van vandaag had ik niet veel verwacht, het hele eerste kaartje is bijna allemaal verharde weg, het tweede kaartje onverhard maar wel een lang, recht pad. Erg uitnodigend leek het niet, maar gelukkig bleek het kaartje, niet voor de eerste keer, geen voorspeller van de werkelijkheid. Ondanks dat het eerst stuk verhard was, was het een erg rustig stuk. Ik geloof dat ik 1 auto tegen gekomen ben, verder een wandelaar en twee fietsers. Er was geen verkeer te horen. In alle rust liep ik tussen de velden en de schitterende boerderijen door. Wat een ervaring! Vlak na Laren nog een leuk richtingsbord gezien:

Ook de verkeersborden worden steeds mooier:

Dan komt het lange, rechte stuk in het bos. Gelukkig bleek ook dat zo slecht nog niet. Echt recht was de weg niet en het landschap bleef afwisselend. Helaas hield halverwege het pad mijn geluk qua weer op en begon het te regenen. Met dit weer blijkt het voordeel van mijn goede kleding: Ik kan me rustig nat laten sputteren, zonder dat mijn kleren zwaar worden, gaan kleven en schuren en er uren over doen om weer droog te worden. Mijn blouse bleef lekker soepel en eigenlijk merkte ik nauwelijks dat hij nat was. Toen de bui ophield, was hij met een paar minuten ook weer droog!

Helaas bleef dat niet, want wederom begon het te regenen en dit keer meer dan een buitje. Ondanks de regen toch even gestopt om het fototoestel uit mijn rugzak te halen en deze gigantische boom op de foto te zetten:

Om vervolgens, in de regen, Vorden binnen te lopen.

Maar, het zonnetje is zo vriendelijk om er nog even bij te komen als Kasteel Vorden in beeld komt. De laatste meters worden afgelegd, daar is de wegwijzer. En dan, dan ben je zomaar op de helft!

Morgen kijken of ik de voetstappen van Toos en Bertje, de bedenkers van het Pieterpad kan vinden! Ik heb er zin in, er komen nog mooie etappes aan!

Onderweg nog verschillende keren met andere Pieterpad wandelaars gepraat. Leuk om te zien en te horen hoe iedereen het op zijn eigen manier doet. Een vrouw met haar hondje, die op een camping staat en de hele dag wandelt, want wat moet je anders bij je tent de rest van de middag? Kan je beter de hele middag lekker op pad zijn! Een man en een vrouw die op de bonnenfooi gaan, voor de zekerheid een tentje mee maar hopend op andere overnachtingsmogelijkheden. En ik, die met pijn en moeite elke keer 1 etappe per keer af leg. Die graag meer wil, langere afstanden wil afleggen en toch elke keer moet inzien dat meer gewoon niet gaat. En die zich telkens weer afvraagt wat me heeft bezield om dit te gaan doen. En die toch elke keer maar weer doorzet en met veel plezier van start gaat. Ik doe het dan toch elke keer maar mooi weer, op mijn eigen manier. Net als ieder ander die aan dit project begint. En zo ben ik dan op de helft van mijn avontuur. Want hoe moeilijk het soms ook is, het is te leuk om te stoppen. Sint Pietersberg, here I come!